เป็นธรรมดาของปุถุชนคนธรรมที่ย่อมจะมีความหวังอะไรซักอย่าง แต่จะเป็นจริงอย่างที่ต้องการหรือไม่ใช่เลยก็สุดแล้วแต่จะคาดการณ์อนาคตได้ ในยามที่สิ้นหวัง ความท้อแท้ใจก็เกิดขึ้นมาจนตั้งตัวไม่ติด ต้องมาคอยทบทวนสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก ทบทวนคำพูดการกระทำที่ผ่านมาครั้งแล้วครั้งเล่า จนความหวาดระแวงมันฝั่งอยู่ลึกภายในใจ แน่นอนว่าความรู้สึกเสียใจและเสียดายกับความหวังที่ตั้งไว้ย่อมมีมากเป็นธรรมดา ยิ่งคนตกงานแล้วไซร้ ไม่ต้องบรรยายกันมาก มันเจ็บลึกอยู่ในใจสั่งสมอยู่เรื่อยไป
ทุกครั้งต้องคอยนั่งให้กำลังตนเอง สร้างความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ให้กับตัวเองอยู่เรื่อยไป จะด้วยอะไรนอกจากการรอคอยความหวังและก้าวไปยังจุดหมายที่ฝันไว้ ถ้าไม่มีความหวังหรือจุดหมายให้จินตนาการ ชีวิตก็ยังไม่รู้จะดำเนินต่อไปอย่างไร
หลายครั้งหลายครา เราสามารถมองเห็นแสงสว่างได้ แม้จะเป็นเพียงลำแสงเล็ก ๆ ที่ลอดออกมาจากมุมหนึ่งภายในใจ แต่นั่นก็ทำให้เราเห็นโอกาสหรือสร้างแรงบรรดาลใจขึ้นมาได้
ผมเป็นคนที่พยายามสร้างความหวังให้กับตนเองอยู่ตลอดเวลา ความหวังที่อาจจะเกิดจากการกระทำของเราหรือการดำเนินชีวิตที่เป็นอยู่ในปัจจุบัน แต่ไม่เคยสร้างความหวังจากสิ่งว่างเปล่า ถึงแม้ว่าหลาย ๆ ครั้ง ความหวังหรือจุดหมายที่สร้างเอาไว้จะพังทะลายลงไปครั้งแล้วครั้งเล่า จะความหวังก็ยังผุดออกมาภายในหัวใจของผมอยู่ตลอดเวลา นั่นแหละที่ทำให้ผมเป็นคนที่เหมือนจะท้อแท้แต่ก็สดใสอยู่ตลอดเวลา
ในช่วงเวลานี้ในชีวิตผมก็เหมือนกัน ความหวังที่มีอยู่มันเลือนหายไป ซึ่งแท้ที่จริงแล้วมันอยู่ที่ปลายนิ้วเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่สามารถจะคว้ามันมาได้ ท้อแท้ใจอยู่ 3-4 วันก็มีความหวังที่ดีขึ้นมาอีก นี่แหละคือผมกับการดำรงอยู่ด้วยความหวังตลอดเวลา
ขอให้ทุกคนจงมีความหวัง เพราะฝันนั้นจะอยู่ไม่ไกล
*กำลังงง ๆ ตัวเองอยู่ ก็เขียนอะไรไปเรื่อย ๆ ระบายอะไรบางอย่างแบบงง ๆ
Sunday, September 6, 2009
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 ความคิดเห็น:
Post a Comment