Sunday, November 22, 2009

ตกงานมาหนึ่งปี มีหนี้เป็นล้าน เงินสดไม่ถึงแสน อยู่รอดได้อย่างไร

ผมเริ่มต้นเขียนบล็อกนี้มาตอนต้นปี ก็ประมาณเกือบสามเดือนที่ตกงาน ณ วันนี้ก็ครบหนึ่งปี(เกินมานิดหน่อย) ถามว่าผมใช้่ชีวิตอยู่ได้อย่างไร ทั้งที่หนี้สินก็ยังต้องชำระ เงินสดในมือก็ไม่น่าจะอยู่ถึงหนึ่งปีได้ คำตอบคือ อยู่ได้ด้วยใจครับ กำลังใจที่สร้างขึ้นมาจากภายในใจของเราเอง

ผมใช้ชีวิตอยู่คนเดียวอย่างโดดเดียว โดยที่ไม่ได้ปิปากบอกให้ใครรับทราบ ผมปิดบังทุกๆ คน โดยเฉพาะญาติพี่น้อง ไม่มีใครทราบว่าผมไม่มีงานทำแล้ว

งานที่ผมทำได้ตอนนี้ก็เห็นจะมีแต่ทางอินเตอร์เน็ตเท่านั้น ถามว่ามีรายไ้ด้เพียงพอหรือเปล่า ตอบได้เลยมาแทบไม่ได้ช่วยอะไรผมได้เลย รายจ่ายแต่ละเดือนก็อยู่ประมาณหนึ่งหมื่นบาท โชคดีที่ผมเป็นหนี้น้อยทำอะไรแต่พอตัว

ย้อนกลับไปเมื่อวันวาน ผมใช้ชีวิตอย่างประมาท จะเนื่องด้วยเหตุผลอะไรหลายๆ อย่าง ปัญหานานานับประการที่ต้องเจอะเจอทำให้หลักของชีวิตเปลี่ยนไป ใช้เงินให้หมดไปวันๆ เพื่อประชดความรู้สึกบางอย่างที่มันไม่ได้ดังหวัง สุดท้ายคนที่เจ็บปวดที่สุดก็ไม่ใช่ใคร ก็คือเรานั่นเอง

ถ้าหากจะมีใครตั้งคำถามว่าทุกวันนี้ผมมีความสุขอยู่หรือเปล่า ผมตอบได้อย่างไม่ลังเลว่ามีความสุขมากกว่าที่ผมต้องทำงานประจำ ที่ชีวิตเหมือนกับโดนขีดเส้นเพื่อให้เดิน เป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันหยุดนิ่งและซ้ำซาก วิถีชีวิตที่ไม่เปลี่ยนแปลงเหมือนดั่งเครื่องจักรที่มีจิตใจเท่านั้น

หลายๆ คนอาจจะรู้สึกท้อแท้และสิ้นหวัง หรืออาจจะกำลังประชดชีวิตตัวเองด้วยวิธีการต่างๆ ผมอยากจะบอกว่าชีวิตของคุณนั้นอาจจะไม่เลวร้ายเท่ากับผมหรอกครับ แล้วทำไมผมถึงยังอยู่ได้ แล้วทำไมหลายๆ คนที่ลำบากกว่าเรายังพยายามสร้างชีวิตให้ดำเนินไปข้างหน้าต่อไป

คนนั้นตาบอดขายล๊อตเตอรี่ คนนั้นขาขาดก็ขายเช่นกัน เด็กกำพร้าหวังมีอนาคต คนงานก่อสร้างตกเย็นล่ำสุราอย่างมีความสุขด้วยรายได้ขั้นต่ำ เล่นดนตรีเปิดหมวกกลางแดด เด็กรับใช้โดนเจ้าของบ้านด่าเสียๆ หายๆ บางคนออกหาปลาในแม่น้ำเจ้าพระยา คนแก่เดินคุ้ยถังขยะเพื่อหาของไปขาย คนขาพิการอยู่บนวินด์แชร์วงโคจรไม่ไกลจากบ้าน บางคนใช้เท้าแทนมือเพื่อนำอาหารเข้าปาก

เห็นหมาตัวหนึ่งจึงเรียกมันมา มันคงหวังว่าจะได้กินอะไร แต่เราไม่มีอะไรติดมา ลูบหัวมันเบาๆ รู้สึกได้ว่ามันดีใจ นั่งเล่นกับหมาอยู่นานช่วงหัวค่ำ ยุงเยอะอยู่ได้ไม่นาน ไปล่ะหมา แววตามันอาวรณ์

แมวตัวหนึ่งร้องทุกวัน เช้่าและเย็น นึกว่ามันหิว เดินหาตั้งนานอยู่นี่เอง ไม่มีอะไรให้มันกินอีก ลูบหัว เกาคางมันเบาๆ มันร้องเหมี๋ยวๆ ซักพักก็ต้องเดินจาก มันเดินตามขอไปด้วย แต่ไม่ได้ มันจำยอม

ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป ความสวยงามในโลกนี้ยังมีให้เราได้ชื่นชมอีกมากมาย แล้วทำไมเราต้องท้อ ในเมื่อกำลังใจเรายังได้รับแม้กระทั่งจากหมาแมว

 

© 2013 คนตกงาน. All rights resevered. Designed by Templateism

Back To Top